Santiago acolle unha reunión para deseñar o futuro detector VELO do experimento LHCb do CERN

Desde o 11 ata o 13 de xuño, máis de 40 investigadores e investigadoras reúnense na Facultade de Ciencias Políticas da USC para deseñar a nova actualización (Upgrade 2) do detector de vértices (VELO) do experimento LHCb, unha das principais colaboracións do CERN (Organización Europea para a Investigación Nuclear.

O evento, organizado polo IGFAE, conta coa participación de persoal experto do propio CERN, o Instituto de Física Subatómica de Ámsterdam (Nikhef) e universidades como as de Oxford, Milán, Cagliari, Birmingham, Liverpool, Manchester, Frascati, Warwick, Río de Janeiro, ademais do Centro Nacional de Microelectrónica (CNM-CSIC) e outras institucións.

As xornadas céntranse no desenvolvemento do novo VELO, abordando o I+D+i necesario en sensores de silicio, deseño de chips, mecánica, refrixeración e electrónica do detector, co obxectivo de trazar un calendario de traballo e as principais decisións tecnolóxicas que se tomarán nos vindeiros anos a este respecto.

Sobre LHCb e VELO

O experimento LHCb estuda a asimetría entre materia e antimateria a través do quark b (beauty). Forma parte do Gran Colisionador de Hadróns (LHC), situado na fronteira franco-suíza baixo a sede do CERN, e conta coa participación dunhas 1.800 persoas de mais de 100 institucións en 24 países.

O IGFAE é membro fundador de LHCb e o centro de investigación español con maior implicación no proxecto, liderando tarefas crave como a construción do Silicon Tracker, o VELO, a análise de datos e a futura actualización do experimento (Upgrade II).

O detector VELO mide con alta precisión os vértices primarios (colisión de protóns) e secundarios (decaemento de partículas como os hadróns B, que conteñen quarks b). Dado que estas partículas teñen vidas moi curtas, VELO sitúa os seus sensores de silicio a só 5 mm do feixe. Para evitar danos, os sensores mantéñense afastados durante a inxección do feixe e achéganse unha vez estabilizado. Aínda que os hadróns B non se detectan directamente, a súa presenza poden inferirse cunha precisión inferior a 10 micras grazas ás melloras tecnolóxicas desenvolvidas por equipos como o do IGFAE.